21 maart a.s. zal de Nederlandse kiezer gevraagd worden zich in een raadgevend referendum uit te spreken over de Wet inlichtingen- en veiligheidsdiensten (Wiv), oftewel Sleepnetwet. Het Comité van Waakzaamheid bestrijdt dat deze wet, die onbeperkt afluisteren mogelijk maakt, nodig is voor de strijd tegen het terrorisme en andere bedreigingen. In een serie korte beschouwingen zal betoogd worden dat de werkelijke drijfveren heel andere zijn. Wie een weloverwogen NEE-stem in het referendum wil uitbrengen moet deze drijfveren kennen!
Door de revolutie in de informatietechnologie (IT), die begon in de jaren 80, werd spioneren een stuk makkelijker. Omdat de VS de enige staat is die dankzij de papieren dollar geen sluitende begroting hoeft te hebben, terwijl er geen bovengrens is aan de uitgaven als het maar voor ‘defensie’ is, kreeg die revolutie dáár haar brandpunt en bijvoorbeeld niet in Japan of de EU.
Net als bij Orwells ‘teleschermen’ was het de bedoeling om naar twee kanten te werken: enerzijds om informatie te vergaren, anderzijds om propaganda te verspreiden. De nieuwe strategie voor ‘informatieoorlog’ moest tegenstanders intimideren en de eigen bevolking overtuigen van ‘ons’ gelijk. Met de Wiv van minister Plasterk (foto) en censuur op het internet en in de media (weghouden van ‘nepnieuws’) zien we het voor onze ogen gebeuren, nu ook in Nederland.
De Februaristaking in 1941 wordt aangezwengeld door de CPN en is de eerste grootschalige verzetsactie tegen de Duitse bezetter in Nederland. Zelfs de enige grootschalige opstand in z’n soort tegen de bezetter in heel Europa.
Joden werden in honderden woningen gemolesteerd, joodse kerkhoven, scholen en ziekenhuizen ernstig beschadigd. Voorts werden 256 Joden vermoord en 30.000 joodse mannen tussen de 18 en 55 jaar gearresteerd en in de concentratiekampen Dachau, Buchenwald en Sachsenhausen opgesloten